Ulan

Hayan ka na naman

Nagbabadya

Hindi ka ba nagsasawa?

Ilang ulit mo na ba

akong nilunod?

Sa bawat kalungkutan ko

Ikaw’y sumusunod

Minsan

iniwan mo ako

hinanap kita

doon sa disyerto

di kita nakita

Ngayon heto ka

kung kelan limot ko na

ang iyong musika

Kung babalik ka man

at iyong didiligan

luoy na awit

mula sa luha

ng langit

daanan mo rin

nalalanta

kong hardin

Kung di ka makarating

iisipin ko

naglaro ka lang

inilayo ng hangin.

Tama na ang pagwasak

ang pagsalanta

ng iyong gunita

tama na ang agos

tama na ang pagdaloy

sa aking pisngi.

Dagundong mo

nakakabingi

pagdilat ko

wala ka

sa aking tabi.

Nilimot na kita

tinanggal ko na

ang balde

at planggana.

Doon sa lupa

hihigupin ka

ngunit

pagtingala ko sa langit

sa aking pisngi

ikaw ay gumuhit

Ganyan ka ba talaga?

Paulit-ulit?

Di Kita Tinamaan

Di kita tinamaan

Sa paglipas ng panahong

Hindi kita nasusumpungan

Sa mga daang aking nilakaran

Tanging mga bakas na lang ang naiwan

Di kita tinamaan

Pinagmamasdan na lang

Kumukupas mong larawan

Mga gunitang naglalaro sa isipan

Bumabalik tanaw sa kahapong nilisan

Di kita tinamaan

Isinaboy na pag-asa sa karimlan

Hahagilaping pilit, ibabalik sa sisidlan

Sa pagbabalik mo muli kong bubuksan

Lalago sa pagibig, katulad sa isang halaman

Lumubog na ang araw sa kanluran

Dumating na ang tag-tuyot at tag-ulan

Nawala, nahati at bumilog na ang buwan

Ang pag-asa naroon pa rin sa karimlan

Hindi kita tinamaan

Ako at ang Makabagong Sining

mula sa Hades ng aking pag-iisa

dumating ka, kasama ang isang alay

na bumubulag katulad ng mga ahas

ni Medusa. Mula sa alindog ng mga

Nimfa, salakay ng buwitre sa daluyong ng saradong kamalayan

ng isip,

ng damdamin,

at kaluluwa.

mula sa mga kapatid ni Helen

na mga anak ni Leda, katulad ka din nila;

naghahatid ng gyera. ikaw, ako sa makabagong Sparta,

nalulunos sa nilay ng gabi, sa gabing malamyos

mga sigaw sa bawat bulong, hahatulan si Hector.

luluha ang mga mata, iaalay ang huling bulaklak,

dadampi ang mga labi kay Achilles.

naglakbay tayo doon sa mga pahina ng Iliad, sumakay

sa bangka ni Odysseus at tuluyang nagapi ng

mga inspirasyon ni Homer. gigising tayo at yayakapin

ang mga orasyon ni Hiawatha. huli na

dahil naigupo na ng unos ang natitirang imperyo

ng ating pagiging mulat, nawala na ang mga handog;

nawala na ang mga ideolohiya, napalitan ng mga ngiti ni Monalisa

na may malisya. hubo’t hubad na Pieta, dinudusta ang birheng maria.

iwanan mo na ako, gusto kong mapag-isa at muling maglakbay

sa limbo ng walang hanggan. doon kung saan malayang tatahakin ang

mabatong daan ng ehipto kasama ang mga templo sa disyerto

ng arabya at latin amerika at hindi ang mga hitang nakabuka.

makikipagtagisan ako kay Shakespeare at Longfellow,

kay Edgar Allan Poe pati na kay Fernando Poe.

babalikan ko si Socrates, si Plato at pati na rin si Herodes.

patuloy akong maghihimas ng pilosopiya ni Aquinas;

nanghihiram ng gintong salita ni Lao tze, ideolohiya

ni Karl Marx, bubusisiin ang bureucrata capitalista

at makikiulayaw sa mga burswa.

muli kong babagtasin ang bundok ng golgota, huhukayin ang kopeta kasama

si emperatris Elena. babangon sa hukay si Amorsolo kasama ang nayon, ang bayanihan

at kung papano nakawin ang kaban ng bayan. sila ang buhay na pornograpiya

na pinakikilos ng makapangyarihang photoshop. babalik ako sa mga alamat,

sa hiwaga ng panulat, lalaruin ang mga kwento

niniigin ang mga aswang,

kapre at tikbalang;

hanggang sa rurok ng orgasmo

kasama ng mga engkanto.

doon ako ay malaya

malayo

sa mundo

ng digitismo.

Tag-ulan

 

Dumating ako kasama ng hangin

Nakipaglaro sa mga bituin

Sa mga pantas at mga alipin

Pati doon sa puso mong may dilim

Nagduyan tayo sa mga halakhak

Naglunoy sa dagat ng ating mga pangarap

At nakipagbuno sa mga panulat

Doon ako’y isang mabangong bulaklak

Dumating na ang tag-ulan

Bumuhos sa nayon at kaparangan

Wala akong masilungan

Kundi ang isang malungkot na paalam

Dadalhin ko ang mga alaala

Muli kong bubuklatin sa aking pag-iisa

Muli kong aawitin ang alay mong musika

Doon sa mundo kong walang pantasya

Aalis ako ngunit may maiiwan

Hindi ang lungkot o saya man

Dumating man ang isa pang tag-ulan

Ngunit sa puso mo, naroon ako kaibigan

Paalam.

Panyo

lapida kang itinakip
sa kulay dugong labi
na dulot
ng iyong pag-ibig.

ang iyong mantsa
na di na matatanggal kaylan man
tarak ng punyal
sa puso ko't isipan

mga alaalang itinupi
pagsinta mong kay dali
di na mapapahid pa
ng isa pang pagkakamali

luhang pumatak sa akin
matutuyo sa iyong paglisan,
wala ka ng babalikan
naroon ako sa mga basahan

Parting Time

I heard your voice in a garbled wire-
like rhythmical echoes
of sewn lies.

Unfaithful thunder from a distance-
struck the twine tied upon
our molten hearts. I saw bloodshed
but slowly washed by the rain. But the stain remain-
a kiss with disdain.

The rain abated.
I struggled and pelt along time
for me to see the blue horizon before it fades.
But my limp soul wilted-
a tumbled longing.

The dark sky limned your semblance

engulfed each inch of my pain. As it evanesced

like flying flamingo –

a farewell sonata of our time.

I stood still

in eternity.

Pulis

Pulis! Pulis! Pulis! ikulong mo ako
sa iyong mga bisig.
Hulihin mo ang puso ko
na ikaw ang bukam-bibig.

Pulis! Pulis! Pulis! suko na ako
ang hirap namang
nakawin ng puso mo.
Ibigay mo na lang
sige ka, magtutulak ako ng bato.

Patawan mo na ako ng parusa
ang gusto ko reclusion perpetua,
para habang buhay ako'y sa iyo
pagsisilbihan kita ng buong-buo.

Pulis! Pulis! Pulis! ngayo'y akin ka na
wala ng mang-aagaw ng iyong batuta
mga uniporme mo'y aking ikukula
pati karson silyo mo'y aking ipaplantsa.

Falling in love

Mula sa balkonahe ng ika-tatlumput dalawang palapag ng condominium building na iyon sa pusod ng Makati ay matatanaw ang mga sasakyang tila mga laruan sa liit at ang mga taong naglalakad na sing liliit ng mga langgam. Sa gawing kanluran ay matatanaw ang Manila Bay at ang araw na naka upo sa hangganan ng dagat na may matingkad na kulay pula na nagbabadya na malapit na itong magkubli at magpahinga. Sa balkonaheng iyon ay naroon si Vincent, pantay balikat na nakapangalumbaba sa stainless na pasamano ng balkonahe habang sa kanyang gawing likuran ay naroon si Trexie na nakahalukipkip habang nakasandal sa konkretong gilid ng balkonahe. Mugto ang mga mata nito mula sa katatapos pa lang na pag-iyak. Marahan itong nagsalita.

   

     “Sana pag-isipan mo para sa ikabubuti nating dalawa ito.”

    Bahagya itong nilingon ni Vincent at pagdakay muli na namang tumanaw sa papalubog na araw.

     “Nasasaktan ako sa nangyayari, ngunit kailangan nating mamili.” Patuloy niTrexie. “Mahigit tatlong taon at marami na tayong pinagdaanan at alam nating pareho na mahirap na basta na lang yun mawawala, but we have no choice.”

    Isang malalim na buntong hininga lang ang tugon dito ni Vincent habang nilalaro laro ng paa nito ang hugis halamang grills ng balkonahe.

     “Look if i stay would it change the situation? Would it do any better? Oo, masaya tayo pero hanggang kailan? Saksi ang bawat sulok ng unit na ito sa pagmamahalan natin pero hanggang dito lang, hanggang dito lang tayo nagtatago, hindi alam ng mundo.”

    Marahang ubo lang ang narinig kay Vincent at ang kanyang idinurang plema ay nalusaw ng malakas na hangin bago pa man ito nakarating sa lupa.

    “Ilang ulit mo na bang sinabi na kamatayan lang ang makapaghihiwalay sa atin but for god sake Vincent it is not too late to manage our own lives. Katulad ng sabi ko mag-iiwan ako ng kaunting halaga para sa pagsisimula mo at sana muli mong buksan ang puso mo sa pinagsarhan mo nito.”

   Isang matalim na sulyap ang ipinukol ni Vincent sa huling sinabi ni Trexie at pagdakay muli na naman itong umubo ng marahan sabay lunok ng kanyang laway.

    “Sa pag-alis ko isasama ko ang mga alaala natin ngunit hindi nangangahulugan na babalikan ko pa ang ating nakaraan. Ibebenta ko ang unit na ito ayoko ng maramdaman natin ang sakit sa t’wing magagawi tayo dito. Doon na muna ako uuwi sa tita ko.”

    Mula sa gawing likuran ay niyakap ni Trexie si Vincent at muli ay nabasa ng mga luha nito ang T-shirt ni Vincent ganun pa man para lang itong tuod na nakatanaw sa kawalan. “Paalam Vincent, tandaan mo mahal na mahal kita pero ayoko na ng may kahati. Alam ko sa akin ang puso mo pero kelan man di ka magiging akin ng buong-buo.”

    Tanging papalayong tunog na lang ng takong ng sapatos ni Trexie at kalabog ng isinarang main door ng condominium na iyon ang narinig ni Vincent. Sa loob ng elevator ay mabilis ang paglipat ng ilaw sa bawat floors ng building kasing bilis ng mga pangyayari kung papano winakasan ni Trexie ang kanilang bawal na relasyon ni Vincent. Nag-uunahan din ang mga luha ni Trexie sa pagdaloy sa kanyang pisngi. Huminto na ang elevator sa ground floor ng building ngunit tila huminto din ang mundo ni Trexie gusto nyang muling pindutin ang 32nd floor, balikan si Vincent ang pinakamamahal nyang si Vincent subalit naunahan ang puso at isip nya ng kanyang mga paa dahil humakbang na ito palabas ng elevator. Wala syang nagawa kundi sundin ito. Tama hindi na nararapat pang balikan ang bawal na pag-ibig nya kay Vincent.

   Nagkakagulo sa labas ng building, humahangos ang mga tao sa pagtakbo.

   “Anong nangyayari?” nagtatakang tanong ni Trexie sa isang humahangos sa pagtakbong security guard ng building.

    “May lalaking tumalon daw po mam!”

Ayoko nang tumula

Ayoko nang tumula
Wala na ang gara ng mga talinghaga

Ang mga samutsaring laro ng diwa

Ipipiit sa limot ng pang-unawa

Kasama ang pusong may tanikala.

Para saan ang tula?

Kung bawat pagsamo’y asa sa himala

Bawat awit at kwerdo’y kahiya hiya

Luntoy na dahong inaanod ng pagpaparaya

Latay sa duguang puso na wala ng laya.

 Ayoko nang tumula
Wala na ang kulay ng mga salita
Wala na ang pakpak ng mga balita
Hikbi sa bawat naiwang mga gunita

Kirot sa puso ng abang makata.

 
Nasaan na nga ba ang mga tala?
Itinago na ba ng mga bathala?

Nasaan ang wakas ng bawat simula

Sa walang pagibig mong mga salita
Para saan nga ba ang tula?

Kung iiwanan kita

Kung iiwanan kita

Huwag mo akong titingnan sa mga mata

Ang aking pisngi at mga labi

Damhin mo na lang ang nalalabing sandali.

Huwag mo akong hahawakan

O kahit haplos man lang

Ayoko ng iyong mga titig

O mga katagang maririnig

Mula sa iyong bibig

Kung iiwanan kita

Ayokong makarinig ng musika

Makarinig ng awit ng mga ibon

Makita ang paglubog ng araw sa hapon

ang hampas sa dalampasigan ng mga alon

na idinuduyan pabalik sa ating kahapon.

Kung iiwanan kita

Dalhin mo pabalik ang ating mga alaala

Ang mga nakaraang pag sinta

Na sing wagas ng isang bagong umaga.

Doon sa tagpuan iyong itapon

Doon ibaon sa limot ng panahon

Pag-ibig na kelan ma’y di na uusbong

Ngayong malaya ka na

Tulad ng ibong nakawala sa hawla

Nais kong mahanap mo ang panibagong saya

Kahit na dito sa sa puso ko

mahal na mahal pa rin kita

Countdown

7, 6,5,4,3,2,1

You’ll be out of sight, out of touch

No more restaurants to dine, movies to watch

No one to stare at, no silly things for us to laugh

Life is touch and go, friends too

But my love remain wherever you may go

Until my heartbeats become slow

My life’s light no longer glow

Countless sleepless nights when I’m with you

What more if you are gone like blue in hue?

Like a breeze in dawn without a dew

Like your myriad questions without a clue

It was a surprise when you came

As well as the way you are leaving

Don’t push me to pick flower in others garden

Cause you are my field of flowers, my everything

Is there an art of leaving?

Is there an art to save one from crying?

Is there a place to live for those who are in pain?

Teach me how to hide my tears under the rain..

7 days to go, light years to forget you

6 days to go, rivers of tears to flow

5 days with you, to learn the art of letting go

4 days of staying with you, to cherish memories we went through

3 days to go, reaching horizon like a flamingo

2 more days with you, mourning for my heart that died for you

Last day with you, march to my heart’s funeral that subdue

Listen

Listen, there's a whisper
in the air,
there is music
there is love
there is magic.

Listen, there's a shout
in the air,
there is no music
there is no love
there is tragic!

Listen, to my crying soul
beneath the bed of disguise
beneath the pain
beneath the ground.

The moon is hiding
concealing its light
like a man's plight
for others delight.

The dawn is breaking
there is morning prayer
to save my soul
from the wrath of hell
there is flower,
an offer
to my eternal slumber.